Historia Procesorów

Na początku w komputerach osobistych królował procesor CISC (Complex Instruction Set Computer). W połowie lat osiemdziesiątych pojawiła się architektura RISC (Reduced Instruction Set Computer). Nie ulega wątpliwości, że głównym celem rozwoju procesorów jest zwiększanie ich mocy obliczeniowej. Jeszcze do niedawna moc obliczeniową utożsamiano z szybkością działania procesora, czyli częstotliwością zegara taktującego procesor. Powodem był sposób działania jednostki centralnej - w jednym cyklu procesora wykonywana była część lub jedna instrukcja. Im szybciej taktowany był procesor, tym więcej instrukcji wykonywało się, powodując że procesor stawał się wydajniejszy. Jednak dość szybko okazało się, iż uzyskiwany wzrost wydajności w procesorach CISC przestał zaspokajać rosnące potrzeby użytkowników. Powrócono więc do koncepcji RISC, czyli procesorów o uproszczonej liście rozkazów, zapewniających optymalizację ich realizowania. Dodatkowy wzrost mocy obliczeniowej uzyskano też dzięki zastosowaniu techniki pipeline- przetwarzaniu potokowym danych. W 1984 roku firma Hewlett - Packard jako pierwsza ogłosiła swoją wizję procesorów RISC, a w roku 1986 rozpoczęła ich instalowanie w swoich komputerach. W 1992 roku pod nazwą Precision Architecture pojawiła się nowa rodzina procesorów PARISC Hewlett - Packarda. Dzięki prostszej strukturze wewnętrznej i mniejszym wymiarom (mniej wydzielanego ciepła) procesory RISC pracują szybciej. W tym samym niemal czasie trafiły na rynek procesory RISC'owe firmy MIPS, potem procesory SPARC firmy SUN oraz POWER PC firmy IBM. Przyrost wydajności procesorów RISC wynosił wówczas ok. 50% na rok, natomiast 25-30% w procesorach CISC. Pojawiły się też inne metody przyspieszania pracy procesorów. Zintegrowano szybką pamięć podręczna z procesorem, co przyczyniło się do ogromnego wzrostu wydajności jednostki centralnej mimo niewielkiej pojemności pamięci. Procesory zaczęły stawać się superskalarne, oznacza to że posiadają więcej niż jeden potok typu pipeline. W celu eliminacji opóźnień spowodowanych zmianami w normalnym przebiegu programu - rozgałęzieniami przy operacjach skoku skonstruowano układy przewidywania skoków, co dodatnio wpłynęło na wzrost wydajności CPU. Pojawiła się również technologia MMX firmy INTEL, która spowodowała rozwój oprogramowania multimedialnego.